Tak jak ogólnie rehabilitacja medyczna, jest to proces, który ma na celu przywrócenie sprawności i ograniczenie negatywnych konsekwencji choroby, infekcji czy urazu. W przypadku pacjentów z dysfunkcjami ze strony układu nerwowego mówi się o neurorehabilitacji. Potrzebują jej osoby po udarach, wylewach, ze zdiagnozowaną chorobą Alzheimera, czy chorobą Parkinsona. Kolejną grupą chorych, którym lekarze polecają rehabilitację neurologiczną to osoby cierpiące na stwardnienie rozsiane lub stwardnienie zanikowe boczne, uszkodzenie rdzenia kręgowego, rdzeniowy zanik mięśni. Wskazaniem jest też uszkodzenie nerwów obwodowych, mózgowe porażenie dziecięce i stany po operacjach na mózgu.
Skierowanie na rehabilitację neurologiczną zawsze musi być poprzedzone dokładnym rozpoznaniem i diagnostyką. Neurolog ocenia stan i potrzeby pacjenta na podstawie wywiadu, testów i badań diagnostycznych, np. rezonansu magnetycznego.
Neurorehabilitacja to skoordynowane i kompleksowe działania fizjoterapeutycznye łączące metody leczenia ruchem (kinezyterapia), fizykoterapię, ćwiczenia pod kontrolą rehabilitanta z zajęciami z innych dziedzin, np. logopedycznymi, psychologicznymi etc. Stosuje się także art terapię, muzykoterapię, zajęcia w wodzie i wiele innych metod, tak my zmaksymalizować wszechstronne efekty terapeutyczne.
W fizykoterapii wykorzystuje się zjawiska fizyczne, jak np. prąd, temperaturę (leczenie zarówno ciepłem jak i zimnem, tzw. krioterapia), wiązkę laserową, ultradźwięki, jonoforezę czy pole magnetycznego. Istnieje wiele nowoczesnych urządzeń o zaawansowanych możliwościach i funkcjach, dzięki którym można oddziaływać na ludzki organizm i intensyfikować starania zmierzające ku przywróceniu sprawności nerwowej.
Każdorazowo o doborze zabiegów, ich intensywności, częstotliwości etc. decyduje zespół rehabilitacyjny, czyli lekarz i fizykoterapeuci. W procesie rehabilitacji neurologicznej mogą też brać udział osoby bliskie pacjentowi, czy też jego opiekunowie. To nie tylko pomoże w zbudowaniu przyjaznej atmosfery i zaufania do rehabilitanta, ale także pozwoli zapoznać się ze sposobami pielęgnacji i opieki osób, których stan wyklucza samodzielność, a także będzie stanowiło przygotowanie do codziennej pracy w domu.
Celem rehabilitacji neurologicznej nie zawsze jest przywrócenie pełnej sprawności. Niestety, czasami może to być niemożliwe. Wtedy wysiłki rehabilitantów i samego pacjenta skupiają się na osiągnięciu jak największych postępów i zmaksymalizowaniu szans na powrót do samodzielności w wykonywaniu codziennych czynności, jak jedzenie, ubieranie się, udział w życiu społecznym. Lekarze i fizjoterapeuci są zgodni, że efekty są szybsze i trwalsze, jeśli rehabilitację zacznie się jak najwcześniej, a do tego jest ona ciągła i kompleksowa.